Бактылуу көпөлөктөр

Алия курбусу экөө соттон чыгышты. Бүттү. Ажырашты. Эми бойдок. Төрт тарабы кыбыла.

– Эч кейибе. Али жашсың. "Көздүү мончок жерде калбайт", – деди курбусу.

Алия үн катпады. Токтоп жол боюндагы розаларды карады. Учуп-конуп кубалашкан эки көпөлөккө көңүлүн бурду.

– Кандай бактылуу көпөлөктөр!? – деди.

– Эмнеси бактылуу?! Алар ашып кетсе эки-үч ай жашайт.

– Ооба. Ошондуктан бактылуу! Урушуп-чырдашканга убактылары жок...

Автобуста

– Сынок, садись сюда, – деди апасы уулуна бош орунду көрсөтүп.

Уулу унчукпай отуруп алды.

– Балам, апаңа орун бербейсиңби?! – дедим мен.

– Мама?.. – Уулу апасына суроолуу карады.

– Ал кыргызча билбейт, – деди апасы мага.

– Түшүнүктүү... – Мен бурулуп терезени карадым.

Учурашуу

Бала менен апа көчөдөн атасынын досуна жолугуп калышты.

– Учураш, уулум...

Бала унчуккан жок.

– Салам айтпайсыңбы?!.

Баласы үн катпады.

– Эмне унчукпайсың? Атаң чоң кишилер менен кантип учурашчу эле?..

Бала күлүп апасына карады да, башкийимин алып жерге бир чапты, анан чоң кишини күчүнүн болушунча курсакка бир койду:

– Оо-уу, челек! Каяктан? Неңди урайын бок курсак, көрүнбөйсүң да? Барсыңбы, собака? Иттей сагындым... – деп тиги кишини киндикке сүзгүлөдү...

06.05.22. Бишкек