Копконбай Турат: Ойношум айткан окуя – 1

  • 14.03.2023
  • 4714

АҢГЕМЕ

Ишемби күнү эртең менен эрте болчу дейт, Махабат шүмшүк. Уктап калыптырмын. Бирок бүгүн күндөгүдөн эртерек ишке барышым керек эле. Шефибиз чет өлкөлүк өнөктөрүн офисте күтмөк дейт.

Үйдөн аткан октой чыктым дейт шашып. Чачтарым үксөйүп, чуркап бараткан бойдон топчуланып, кыйма-чийме машинелерге кол көтөрдүм. Өзүм компаниянын маалымат кызматын жетектеп жүрчүмүн дейт.

Алдыма жол тандабас келип токтоду. Терезесин ачкан сомодой жигит корс этти:

– Канча дейсиң?

Шашып бараткан жаным ойлонбостон:

– Канча болсо ошончо! – дей салдым.

– Макул, – деди – отур!

Оюмда эч жамандык жок, аркага отурдум. Жол тандабас болсо жарым километрден кийин эле киши өтпөгөн чолок көчөгө салды дейт. Карасам, моюну буканыкындай жоон, жапжаш жигит дейт жашабагыр. Булчуңдары буртуят. Креслосун аркага чалкалатып, чиренип шымын чечип баштады дейт. Оозум ачылып эле калды. Кыйкырайын десем, тегеректе жан киши көрүнбөйт. Жүрөгүм шуу дей түштү бир балээни сезип.

Тиги болсо казыктай тирелген немесин сууруп чыкты. Өмүрү андай чоң аспаптуу эркекти көргөн эмесмин. Эмне деп айтышты билбей, тилим буулуп калды дейт. Аспабын тиктеп, бул эмне деген шумдук деген ой кетти мага. Тим эле айгырдыкындай тигиниси.

– Эмне жалдырайсың? Мындайды көргөн жок белең?! – тигинисин уучтап алып көрсөтсө болобу: – сал оозуңа!

Эс-акылыма ошондо гана келгендей болдум. Көрсө, таң атпай топчулаганга үлгүрбөй, төшүм дагдайып ачык келатканын көрүп, ал мени сойку деп ойлосо керек. А мен келесоо тигинин “канча дейсиң” деген суроосун таксинин акысы деп ойлопмун да. Тиги болсо бу жалапка “канча болсо ошончо” сураганын берем деп түшүнгөн го...

Бирок тирүү жан деген ушул экен кантейин, чынымды айтсам тигинин жоон бутактай аспабы бүйрүмдү козгоп койду. Дене мүчөсү келишкен жаш жигиттикин көргөндө бир айдан бери эркектин койнунда эркелей элек жаным... жалын оттой тутанды. Анан калса шашып атып акчамды да албай чыгыптырмын. Мындайда эмне арга табышым керек эле, сыр билгизбедим...

Оюмду топтой албай, калдастай түштүм.  

Анан эмне болсо ошо болсун дедим. Тиги мени сойку катары санаса кантейин эми, сойкунун ролунда өмүрүмдө бир жолу болуп көрсөм, жаманбы? Алам нымдашканы аз келгенсип, өзүмдү да кара тер басты кудай уруп. Колумду тигинин аласына кантип сунганымды деле билбейм, уучума толгон аспабын сылап-сыйпап, денем дүүлүгүп чыкты.

– Сал оозуңа! Сор, – дейт.

– Соргонду билбейм. Өмүрүмдө оозума салган эмесмин, – дедим эле, тиги сомодой жигит жоон саныма колун сойлотуп, тылагыма жылуу манжаларын тийгизгенде, денем балкып бараткандай болду.

Аркага өтүп, жаныма келип отурду да, карылуу колдору трусигимди шыпырып, мени төрт аяктатканда эле, аспабы кирип кетти. Онтоп ийдим...

Жаным эрип кетчүдөй балкыды. “Ат көрбөгөн минип өлтүрөт, а* көрбөгөн с*гип өлтүрөт” деген чын экен. Мен да жаным жыргай түшкөнгө ахалап-охолоп, каруу-күчтүү жигиттин казыктай катуу аспабы тулку боюмду өрдөгөн сайын, канчыктай кыңшыладым.

Тигинин дүүлүккөн аспабы чоңойгондон чоңоюп, алам толуп калды. Мына-мына бүтөм деп калганымда, тиги эргул көптү көргөн неме экен, аспабын сууруп чыгып бир азга суутуп, кайра сайып, кайра сууруп, эсимди оодарды. Өзүмдү кармана албай, бүтөрүмдө катуу онтоп ийсем керек, оозумду жаба коюп, аспабын терең-терең ныгырып-ныгырып, экөөбүз бирге бүтүп, “өх” деп сулап жатып калдык.

Бардачоктон нымдуу салфеткасын алып, аспабын тазалап, мага бирөөсүн карматты да, кайда барарымды сурады. Мен офистин дарегин айттым. Тез эле жеткирип койду.

Юбкамды түзөнүп, жол тандабастан түшүп баратканымда, капчыгынан алып эки миң сом сунду. Мына сага, жалаптыгыма абыдан ыраазы болсо керек дедим ичимден.

Мурда мындай окуяны көрбөгөн киши курусун, эмне болгонумду түшүнүп, түшүнбөй... офистин алдында оюм быт-чыт болуп туруп калдым. Чачым үксүйүп, алам дуулдап ысып, анан калса тигинин уругу тамчылаганычы. “И Махабат, кутман таңың менен!” дедим өзүмдү өзүм!

Лифтиде баратып тезинен өзүмдү өзүм иретке келтиргендей болдум: чачымды түйө салып, эрдиме помада шыбандым да, шефтин кабинетине учуп жеттим.

Түрүмдү көрүп, шеф таң калгандай оозу ачылды.

– Сага эмне болгон, Махабат?

– Эч нерсе болгон жок, – дедим шефтин айтканына анча маани бербеген түр менен.

– Ошондой эле болсун, – деди шеф, – бир сааттан бери жоксуң. Дагы жакшы, өнөктөш компаниябыздан келер кишилер аэропортто кармалып, кечирек учат экен.

– И... жакшы болгон тура, – дедим санаам тынып.

– Мага кофе куюп келчи, бүгүнчө жардамчымдын ордунда киши жок эми. Тигил шкафтан аласың, – деди.

– Жарайт, – деп шкаф жакка бурулсам эле, шеф мага сүйлөп атат:

– Ай кыз, юбкаңдын арты эмне болгон мынча?

Муну укканда өлбөгөн төрт шыйрагым эле калды. Же бир уялгандан жерге кирип кетсемчи. Мен келесоо баягы эргулдун эрендиги юбкамдын сыртына чейин чачыраганын кайдан билейин. Анысы жылтырып катып калыптыр!

Уялганымдан бетим дуулдап ысып, тамагым кургап, кулагым чуулдап, башымдын ичи “зың” дей түштү. Шеф жаныма келди эле, анын алдында уялганымды айт. Темтеңдеп кулап калчудай араң турсам, шеф мени диванга отургузду. Кычагансып ошол күнү кыска юбка кийип алганымды кантейин, трусамды баягы эргул чечип ыргытканы эсиме ошондо келди дейт.

Шефтин сүрү баскан мындай учурда оозуңа сөз да келбей калат экен. Эсим ооп отурсам, шефтин манжалары да аламды сыйпалап, ортоңку манжасы тиягыма сойлоду. Экинчи колу менен шаша-буша шымын чече салды эле, тигиниси зыңкыйат. Зыңкыйган аспабын малып-малып ийди. Эч нерсе дей албадым.

Махабаттын бул окуясын угуп отуруп, мен да дүүлүгүп, карманып отура албадым. Оозунан соруп, белинен бекем кыстым. Үстүн чечип ыргытып, өзүмдүкүн да малып алып, жаным жыргай түштү... 

Махабаттын айткан окуялары мени этектен тартып чыгарма жазууга отургузуп койду. Алдыда дагы далайын айтып берем. Анын баары биз жашаган турмуштун биз көрбөгөн түркүн жактары…

Уландысы мына, баса кал тез>>>>>

Окшош материалдар

Комментарий калтырыңыз