– Досум, чынында март экенсиң!

– Жок, мен апрелмин.

                                    *     *     *

– Досум, тизилгенде канчанчы катарда турасың?

– Эң узун бойлуу кыздан мурда турам.

                                    *     *     *

– Досум, чечимди өзүң чыгар.

– Кайра сен түшүрөсүңбү?

                                      *     *     *

– Досум, аны тааныбай турам, аты барбы?

– Жок, көк эшеги бар.

                                       *     *     *

– Досум, адамдын ашказаны бош калса көп оору пайда болот экен.

– Тамак жаса деп эле айтчы.

                                       *     *     *

– Досум, сен Ширинди жакшы көрөсүңбү?

– Жок, мага ачуу жагат.

                                       *     *     *

– Досум, бүгүн иш-чара, майрамды сен алып барасыңбы?

– Жок, мен Аселди эле алып барам.

                                       *     *     *

– Досум, конокту кир десең!

– Тап-таза экен, неге кир дейм.

                                        *     *     *

– Досум, ал ошондой, анын мурдун балта кеспейт.

– Бычак менен кесип көрбөдүңөрбү?

                                         *     *     *

– Досум, анын баласы биринчи майда төрөлгөн.

– Кийинкилери чоң-чоң эле төрөлдүбү?

                                         *     *     *

– Досум, анын тили буудай кууруйт.

– Оозу казанбы анда?

                                        *     *     *

– Досум, мен арстанды көрсөтөм, а сен чычканды көрсөт.

– Ушул жердеби, уят эмеспи?

                                          *     *     *

– Досум, ал сөздүн гүлүн терет.

– Чөптөрүн ким терет?

                                           *     *     *

– Досум, анын бети жок.

– Эч болбосо мурду барбы?

                                          *     *     *

– Досум, Эмирдин чачынан иши көп.

– Чачын кырып салсак иш бүтөбү?

                                                *     *     *

– Досум, этияттап сүйлө, дубалдын да кулагы бар.

– Сага көрсөттүбү?

                                                        *     *     *

– Досум, сага бир нерсе айтайынчы.

– Айта бер, кулагым сенде.

– Неге менде, кулагың өзүңдө эле турат ко.

                                                      *     *     *

– Досум, сен ага таарынба, ал ошондой көк бет.

– Жок, көк эмес экен, бети сары эле экен.

                                                      *     *     *

– Ал ошондой сараң, кышта кар сурасаң да бербейт.

– Сен карды эмне кылайын дедиң эле?

                                                      *     *     *

– Түүй... ата... аны эстей албай жатам, бирок тилимдин учунда турат.

– Неге эстейсиң, тилиңди эле чыгар мен өзүм көрүп алам.

                                                        *     *     *

– Досум, мен ичпейм.

– Сага куйганым жок.

                                                          *     *     *

– Досум, эмне “блатнойсуңбу?”

–  Сенчелик эмес.

                                                         *     *     *

– Досум, уктай албай жатам, уйкум качып кетти.

– Тутуп келейинби?

                                                         *     *     *

– Ата, мен сенин эле балаңмын ээ?..

– Албетте, балам! Эмне болду?

– Бирөө мени: “Иттин баласы” деп айтты го...

*     *     *

– Ата, мен сизди жакшы көрөм.

– Кызым, акчам калбады, азыр апаң жакшы көрүп кетти...

*     *     *

– Апа, билесизби? Атам сизден сулуу!..

– Кызым, мобул акчаны алып койчу.

– Сиз эле сулуусуз ээ, апа !

*     *     *

– Апа, атамда эмнеге бир дагы чачы жок?

– Атаң өтө акылдуу да, ошон үчүн чачы жок.

– Аа, анда сизде такыр эле акыл жок экен да...

– Эмнеге?

– Чачыңыз толтура го...

*     *     *

– Чоң эне, чоң эне.

– Садага кетейин, эмне дейсиң.

– Кел, цирк ойнойбуз.

– Ал кыйын да, мен картайдым.

– Кыйын эмес. Сиз мамалак караган киши болосуз, а мен мамалак болом.

– Мен эмне кылам азыр?

– Мамалак ары-бери чуркайт, сиз ага момпосуй ыргытасыз...

*     *     *

– Исхак, менин тилимди алсаң!

– Өзүмдүн тилимди не кылайын?