Сүрөт bigpicture.ru/ булагынан алынды

Башы мында>>>>>> 

Илгери Жетимишбай, Сексенбайлар бекер төрөлбөгөн тура. Ата-бабаларыбыз ат жалынан түшпөсө, анан алардын аспаптары зыңкыйып турбаганда кимдики турат. Ошон үчүн илгеркилер он, он бештен балалуу болушкан окшобойбу. Алардын бел суусу да чыйрак болсо керек. Врачтардын айтымында, эркектердин эрендиги кыймылдуу болмоюн, аялдын жатынына куюлган уруктун баары эле жарамдуу эмес экен.

Эски адамдар жетимиш, сексан жашка чейин тукум улап, жыныстык жашоолору карылык куракка дейре үзүлбөгөнүнүн башка кандай сыры болушу мүмкүн...

А бизчи? Кырк жаштан кийин эле белибизден эркектик кубатыбыз кетип, койнубуздагы бир катындын кумарын кандырганга жарабай келебиз. Бүгүнкү күндө жетимиш, сексен жашты чапчыган карылар келин-кесекти боосута алаарына ишенсек болобу? Ишенүү кыйын.

Мүмкүн күч-кубаты ашып-ташкан үчүн байбичелери да токолду өздөрү алып берип кутулушчу окшойт. “Ат көрбөгөн минип өлтүрөт *м көрбөгөн с*гип өлтүрөт” деген сөздүн мааниси деле ушуну туюнткансыйт мага...

Дайыма ат минген кишинин аспабы копсо, казык эмей эмне. Мен буга күнүгө велосипед тепкен үчүн көзүм жетти. Охолошум айтпаса, велосипеддин жыныстык турмушума пайдасы болору акылыма келмек эмес экен. Мен күнүгө велосипед тепкен күндөн тарта аспабым копсо барбы – баягы шалтурук кези жок азыр. Боз улан кезимде кандай копсо, так ошондой. Көрсө, өзүмдү өзүм чурку кылууга себепчи экемин мурда.

Махабаттын ачык-айрым, ойсоке мүнөзү кимди болбосун жолдон чыгарбай койбос. Шайтан мүнөз Махабат күйөөсү экөө ажырашканга чейин бээнин сүтү менен дарыланганы Суусамырга барышпайбы. Чал-кемпирдин үйүнө кондук дейт. Колоктогон балдары жайлоого токтобой, күнүгө кымыз сатканы шаарга кетишет дейт.

Эки-үч күн ак жаан төгүп, айлабызды кетирди дейт. Жайлоонун түйшүгү жаан-чачында кычайт эмеспи. Мал да бир жерге токтобой шүдүңдөп, отун-суунун тартыштыгы бир жагынан жүдөтүп ийди дейт. Ал аз келгенсип үй ээсинин бир үйүр жылкысы таптырбай, мал издеген чал үйгө суу болуп шөмтүрөп келди дейт. Чалды аяп, кой десе болбой менин күйөөм жылкыларды издеп келмек болуп аттанып кеткен дейт.

Биз өзүбүзчө жашаган боз үйдө чыйрыгып отурсам, сырттан чалдын үнү чыкты:

– Э балам, үйдөсүңбү?

– Үйдөмүн, ата, – деп шып этип сыртка чыга калдым дейт.

– Сабааны ыштайын деп от түтөтүп койсом, кармашар киши жок. Жер сыйпагандай бирөөсү жок үйдө, – дегенинен оюмда эч нерсе жок жаным:

– Ии... азыр жардам беришем, – дептир.

Анын үстүнө күндүн көзү ачылбаганын көрүп, эртең шаарга кетебиз дегенибизди уккан чал, бүгүн эртең менен айтып отурган дейт: “Анда өз колум менен бир чоң сабаа кымызды кыпкызыл арчага ыштап берейин” дегенинен, ышталган кымызды жакшы көргөн жаным, чал жөнүндө эч бир жаман оюм жок болчу, жардам бергенге шашылдым дейт.

Жаан-чачындан коргонор чатырдын ичиндеги чоң фляга идиштин кокосуна жоон керней кийгизилип, бир учуна сабанын моюнун бекем байлаш керек экен. Ошону кармашып кой деп чакырыптыр. Тырбалаңдап кармаштым дейт.

– Болдубу, ата? Ушул элеби? – десем...

– Эми мынабул чаначтын оозун кармай аласыңбы? – дейт куу чал.

– Кармай алам, – дейт шаардык келин ийменип.

– Эми кана... бир колуңа бул чаначты, бир колуңа буну кармап тур, – деп эки колуна эки чаначты кармата салат амалдуу чал.

Бир маалда эле тиги чал алама асылып, ычкырын чече салса болобу. Колдорунун каруусун кантейин, белимден кучактаса, капканга түшкөндөй кыймылдай алсамчы. Тигиниси тимеле солкулдаган дубинка... А эки чанач колумдан чыкса, кымызы төгүлүп калчудай, коё бербейин десем, тиги шүмшүк чал шымаланып алганы...

Суусамырдын суугунан чыйрыккангабы, күйөөмдүн аспабынан герпес деген балакет кетпей, мен дагы герпеси жукпасын деп күйөөмө боюмду жолотпой жүргөмүн. Мына анан көрүп ал, өзүм да эркекке кумар боло түшкөн окшойм, тигинисин көргөндө, калп кылыктанымыш болдум.

“Ой, сиз эмне” демиш болуп, колумдагы эки чанач кымызды төгүп албайын деп далбастамыш этип атсам эле, кооп турган аспабы кыныма тийгенде, ордуман жылбадым. Буюруп турган соң, бул насипти да көрөйүн дедим дейт.

Мен да кайран чалдын сообуна калыш үчүн артымдагы жыйылган жүккө ыктуурак чалкалап бердим окшойт, шүмшүк чалдын эптүүлүгүн айт. Аспабын кыныма баш бактырып алган неме улам терең ныгырып, жөн эле лыпылдайт...

Ал бир жолу бүткөнчө, өзүмдүкү үч жолу бүтүп, денем шалдайып эле, боюм коргошундай эриди дейт. Же бир жүккө жөлөнгөн бойдон өйдө боло алсамчы.

Бышылдап-күшүлдөгөн чал экөөбүз кара терге түшүп, мен да ага кантип чап кенедей жабышканымды өзүм түшүнбөй калдым.

– Тимеле жанымды сууруп аласыз го... – дедим бир убакта.

– Мынабул жалгыз көздүү жыландай кудай урган неме жаныма жай бербесе кантейин, – деп үбөлүктөй катуу аспабына шылтаган чал ошондо айтты дейт чийки көртөшкөнүн сырын.

Көрсө, күүлү чал күнүгө эртең менен ачкарын кезинде бир тоголок картөшкөнү чийки жеген өнөрү бар экен дейт.

– Кеп чийки картөшкө жегенде эмес, күнүгө ат минип, күнүгө кызым ичкенден болуп жүрбөсүн, – десем...

– Жок, андан эмес, – дейт Махабат.

Андан аркы айткан окуясы шумдук...