Толуп ырга канчалаган дептерим,

тозоктуу тор - болду улуу мектебим.

Өмүр бою жетер кайгы сыяктуу

жарым жылда зар - убайым чеккеним.

Жашоо нуру кыл аркандай өрүлүп,

терезеден шоола жаркып төгүлүп:

көңүл канап турдум эңсеп боштондук,

абак мага тозок болуп көрүнүп.

Бук, кусалык - тирүүлүктүн тозогу...

буйрат мага кайсы күнү бошонуу?!

Абак жайда туйду жүрөк таарылып,

азаттыктын  кандай ыйы, кошогу...

Бийик дубал,темир торлор туш жагым,

мекенимдин көктө сызган куштарын

тиктейм дагы, ниетимде тиленем:

«Бул азапты көрбөсүн эч душманым!»

Көздөн учкан эркиндиктин зарпынан,

көк асманга колду жайып тартылам.

Көөдөнүмдү өрт каптаган сыяктуу

өчүр албай...Күйгөн бойдон калтырам.

Көздөн учуп тоо-таш, түзөң, мөңгүлөр,

уктап жатып: түшүмбү же өңбү дээр

эркиндикте жүргөнүңдө капарсыз,

ойгоносуң. Сезим - ыйлап, өңгүрөр...

Көргөн түшкө бир заматта алданып,

отурасың үшкүрүнүп, шалдайып!

Күрсүнөсүң...Күйүтүңдү күчөтүп

турат сыртта - терезеде Айжанып...

17-18 фев. 2024